Projekt dotyczy nie tylko olenderskich tradycji architektonicznych ale całej kultury związanej z osadnictwem: uprawa roli, sadzenie drzew, sposobu utrzymywania relacji sąsiedzkich, tradycji kulinarnych, handlowych. Jednym z elementów najbardziej odróżniającym wsie olęderskie od wsi z obszarów nie objętych tą kolonizacją było budownictwo. Na badanym terenie zachowała się do dnia dzisiejszego duża liczba budynków będących dziełem osadników. Większość z nich powstała na początku XX w., jednak nierzadko spotykane są również domy XIX-wieczne. Właśnie architektura była początkiem naszych rozmów o olęderskiej kulturze osadniczej. Poprzez warsztaty oraz projekcje chcieliśmy poszerzyć rozumienie tradycji o inne aspekty olederskiej kultury.
Naszym celem było pokazanie, że tradycja nie musi być czymś oderwanym od rzeczywistości, mglistym, nieaktualnym, ale może być odpowiedzą na realne potrzeby czy marzenia względem przestrzeni publicznej. Zaprojektowanie placu wypoczynku, zabawy i rekreacji zgodnie z dawnymi regułami osadnictwa olęderskiego było dowodem na to, że tradycja jest ciągle żywa. Przestrzeń rekreacyjna jest tymczasową instalacją artystyczną, stworzoną w drodze konsultacji społecznych, podczas których dowiedzieliśmy się jakie są marzenia, potrzeby, plany względem przestrzeni publicznej. Takie postawienie sprawy udowodniło, że nasze postrzeganie wygody, funkcjonalności, estetyki niewiele się różni od potrzeb olęderskich osadników. To właśnie dbałość o porządek w jaki organizuje się przestrzeń wokół człowieka determinowała osadnictwo olęderskie i poprzez wywołanie społecznej dyskusji chcieliśmy przybliżyć współczesnym mieszkańcom te pierwotne tradycje.